Het is donker. Het licht van de boot verduistert mijn zicht naar buiten. Langzaam varen we al slingerend over de Waddenzee. Iemand zit achter zijn pc te werken en verderop staat een verliefd stel met een hond. Ze hebben honger en de man vraagt lief of hij wat eten moet halen. “ja lekker”, antwoordt ze. Het is rustig op de boot. Het ronken van de motor bromt door en door. Even geeft degene achter het roer flink gas. Alles trilt, ook mijn maag. De stoelen zijn zo ingedeeld dat je vergeleken met een vliegtuig, je in een vliegtuig nog ruim zit. De stoel begint vervelend te worden. Even wandelen.
Na een rondje ben ik op een ruime plek met gestoffeerde bankjes gaan zitten, met het luide geluid van ‘Cars’ op de achtergrond, al typend aan een blog voor mijn oude buurman, Stadswandelaar. Een voor mij niet nieuw begrip, voor velen een uitzonderlijk iets. Kijk om je heen en zie wat er gebeurt.
Terschelling, een plek waar de mensen allemaal aardig lijken en iedereen heel rustig aan doet. Een plek met een verstedelijkte natuur. Een toeristische trekpleister in een winterstop. Ik loop door de straten van West-Terschelling en loop een winkel binnen. Na nog geen 30 seconden komt er een clerk naar mij toe. Een jongen die zich duidelijk verveelt: “hallo, kan ik je helpen?” “Neej, ik ben de tijd aan het verdrijven tot de veerboot weer komt”, antwoord ik. De jongen lijkt het te begrijpen en zakt weer in zijn “ik verveel me”-houding. Na een rondje door de winkel zie ik dat er niks voor mij bij staat. Dus ik sluit de deur en laat de aardige jongen achter.
Ergens voelde ik me schuldig dat ik niks had gekocht, zo verlaten ziet het kleine stadje eruit. Dan maar verder naar het wadden natuurmuseum. Daar is het zo verlaten dat ik gewoon door kan lopen. Na een mini-rondje door het mini-museum, ben ik een klein beetje wijzer. Alweer totaal niks om mijn geld aan uit te geven. Kon ik maar wat geld in de economie van het kleine stadje stoppen. Langzaam verstrijkt de tijd, totdat ik op de boot ben en werk aan de blog. Terschelling: zomerdrukte, winterrust. Stadswandelaar Martijn
STADSWANDELAARS 